ماییم چو کشت ای جان بررسته در این میدان / لب خشک و به جان جویان باران سحابی را

هنوز چقدر غمِ آن روزِ لواسان برای‌م سنگین است. از آنها و از تاریخ خیلی کم می‌دانم و جای عقل و منطق نیست ولی دلم، حس‌م، می‌گوید که این آدم کارش درست بود. که کاش دنباله‌‌رو اش باشم.

 از صائب تبریزی به یادِشان:

طی شد جهان و اهل دلی از جهان نخاست   /   دریا به ته رسید و سحابی ندید کس

این ماتم دگر، که درین دشت آتشین    /   دل آب گشت و چشم پر آبی ندید کس

 * م