برپایی تکیه

این ایام که کم کم به ماه محرم نزدیک می شویم ، در خیابان ها و کوچه های شهر ، آهنگ شور عزای حسینی برپا می شود و پرچم ها و پارچه های سیاه از میان صندوقچه ها برای آویزان شدن بر در و دیوار شهر بیرون آورده می شوند .

یاد آن روزهای کودکی مان بخیر . عشقمان داشتن و ساختن تکیه بود ، با کمترین امکانات و بیشترین تلاش . کنار دیوار خانه مان یا دیوارخانه همسایه به وسیله چند تکه الوار چوب و پارچه های سیاه که معمولا عاریتی بود تکیه ای بنا می کردیم .

غروب که می شد صدای ضبط صوت همراه با نوارهای نوحه مان گوش محله را پر می کرد و ما هم به سهم خود می شدیم از برپا کنندگان خیمه های عزای حسین (ع) .

پدران و مادران مان چه سهم بزرگی در برپایی این شور و عزا داشتند . از نشاندن پایه های چوبی و محکم کردن آنها با گچ و آجر و بستن و مهار کردن پایه های تکیه توسط پدران و آوردن پارچه های سیاه ، حتی رو انداختن به خانم همسایه برای قرض گرفتن بیرق سیاه روضه شان و تهیه چای برای تکیه بچه ها توسط مادران  ، آنان را نیز درگیر این خواست دوران بچگی ما می کرد .

راستی ما امروز هم برای برپایی تکیه و خیمه حسینی به بچه هایمان کمک می کنیم ؟ اصلا آیا بچه های ما اهل تکیه زدن و سیاه پوش کردن محله هستند یا خیر ؟ !

کمی تأمل ، هنوز هم دیر نشده است . اگر امروزه به بهانه زندگی آپارتمانی نمی توانیم تکیه برپا کنیم لااقل بیرق سیاهی را با کمک با بچه هایمان از دیوار خانه آویزان کنیم تا این شور حسینی را همچنان در دلهای بچه ها و نسل های بعد از خود زنده نگهداریم ...

یا حسین (ع)